Yolcular

Oktay Ege Kozak
Bir film eleştirisi yazarken eldeki yapımın seyircide yaratmaya çalıştığı hissi en kısa yoldan açıklamanın, böylece okuyucunun aklında hızlıca görselleştirmenin en kolay yolu benzer filmlerden örnek vermektir. Mesela geçenlerde Anamorf’dan bahsederken filmin esinlendiği daha popüler ve başarılı yapımlar olan Kuzuların Sessizliği ve Yedi’yi örnek verdim. Bu iki isimden bahsedince okuyucunun aklında filmin spesifik türü hakkında daha belirgin bir resim oluşturmak kolaylaşıyor.

Yolcular, aslında son on yılda örneği bol miktarda bulunan başka bir spesifik türün başarılı örneklerinden. Fakat benzer örnek olarak sadece bir filmin bile ismini vermem okuyucuya Yolcular’ın bütün konu dönüşümlerini ortaya serecektir. Hatta şu an aklıma gelen üç filmden birinin bile ismini vermem filmi baştan sona, sahnesi sahnesine kafanızda yaratmanıza yol açabilir. Bu yüzden Yolcular’dan bahsederken başka filmlerden örnek vermekten, hatta bazı hikaye elementlerini detaylarıyla incelemekten kaçınacağım.




İlk olarak yönetmen Rodrido Garcia’yı Yolcular’ın ilk saatini bariz korku/gerilim numaralarıyla doldurmadığı için kutlamak lazım. Filmin ilk iki perdesi feci bir uçak kazası sonrasında yaşamda kalan küçük bir grubu incelemekle sorumlu yeni mezun psikiyatrist Claire Summers’ın (Anne Hathaway), Eric isimli bir hastası ile kurduğu duygusal ilişki üzerine odaklanıyor. Büyük ihtimalle yapımcılar tarafından araya sıkıştırılmış, üç piyano notasını peş peşe tekrar eden tipik gerilim müziği ve ara sıra hikayeye serpiştirilen bazı ipuçları haricinde Yolcular, gayet alışılageldik bir drama tonuyla ilerliyor.

Things You Can Tell Just By Looking At Her (İsmi hızlıca üç kez peşpeşe tekrarlamaya çalışın) ve Nine Lives gibi yetişkin kadın karakterlere odaklanan akılda kalır dramalar ile tanınan Rodrigo Garcia, Yolcular için yerinde bir seçim. Özellikle yönetmenin filmografisine aşina seyirciyi beklentilerin gayet dışında bir son bekliyor.

İlk iki perdesi ile drama ve gerilim arasında gidip gelen Garcia, filmin gidişatı üzerine seyircinin ilgisini ayakta tutmayı başarıyor, daha ilk karesinden itibaren türünü, konusunu ve hatta sürpriz sonunu bağıra çağıra ilan eden diğer bazı filmerin aksine. Mesela... Az kalsın bir film örneği veriyordum, son anda yakaladım kendimi.

Yolcular, sinema takdiri bakımından şu önemli soruyu sordurttu bana: Bir filmden süresi boyunca mı, yoksa bittikten sonra mı haz almak daha önemli? Eğer cevap birinci opsiyon ise, Yolcular’ın ilk yarısı boyunca bariz sırıtan bazı mantık hataları rahatsız edmedi değil. Mesela Claire’in daha yeni mezun olmuş bir psikiyatrist olarak ölümcül bir felaketi atlatmış, post-travmatik stresden yakınan hastalara atanması. Claire’in Eric ile ilk tanıştığı anda profesyonel gardını fazla kolayca kaybetmesi. Claire’in patronu Perry’nin (Andre Braugher) Claire ve Eric’in ilişkisini öğrendikten sonra Claire’i işten atmaması.




Fakat izlediğim süre boyunca bariz ve rahatsız edici bulduğum bu hataların aslında hata olmadığını, bir kez daha düşününce aslında gayet mantıklı gelişmeler olduklarını anlıyoruz. Yani sonuca geldiğimizde kafamızdaki sorular cevap buluyor. Fakat önemli olan tatmin etmeyen bir gidişat mı, yoksa tatmin eden bir sonuç mu? Bu sorunun cevabını size bırakıyorum. Tıpkı... Az kalsın bir kez daha benzer bir filmden örnek verecektim, dikkatli olmak lazım.

Sadece konu bakımından değil, tür ve anlatım bakımından da sürprizlerle dolu, tekil bir türe kolayca oturtulamayan bir film Yolcular. ------ veya ------ kadar başarılı ve unutulmaz değil belki ama ------ ve ------‘den daha iyi ve tutarlı olduğu kesin. Peki, sadece ödevimi yapmış olmak için film ismi olmasa bile üç oyuncu isim vereceğim: Bruce Willis, Nicole Kidman ve Ewan McGregor. Bu kadarı bile fazla.